ÇOCUKLAR

ÇOCUKLAR

Harikulade mert bir sesle, ılık
Bir şarkı söyleyor biri sokakta.
Bu sesle maddeden ayrı, aydınlık
Zaman – sular gibi – dalgalanmakta..

O sebil ederken böyle sesini
Göksünden serpilen sanki bahardı.
Açıp pencerenin tül perdesini
Baktım, etrafında çocuklar vardı.

Bir gurup meydanın sol kenarında,
Gözleri pırıltı, yüzlerinde kir,
Dağınık saçları alınlarında
Çocuklar, perişan, sevimli, fakir..

Çocuklar, yakından tanıdıklarım:
Birisi her akşam gazete satar,
Öbürü bir anne dizinde, yarım –
Örtüler içinde arsada yatar.

Gününü geçirir mavi gözlü’sü
Asılıp inerken tramvaylara;
Ve şu esmer çocuk bir yaz türküsü
Söyliyerek gider bazan pazara.

Daha ötedeki, bir lokantanın-
Kapısı önünde bekler öğle’yi.
Çeşmenin yanında duran sarışın
Büyüyor bilmeden “anne” demeği..